In de jaren tussen 2010 en 2012 werd ik actief op social media. Het is in die tijd geweest dat mijn aandacht voor het eerst gevestigd werd op Marianne Zwagerman. Zwagerman haalde regelmatig uit op Twitter over onderwerpen die mij in veel gevallen ook na aan het hart lagen, zoals bijvoorbeeld de arbeidsparticipatie van vrouwen, het rubberentegelparadijs of de maatschappelijke kloof tussen praktisch en theoretisch opgeleiden. In veel gevallen kon en kan ik het volledig met haar stellingnames, die soms niet mals en altijd onverschrokken zijn, eens zijn. Ik kan maar enkele kleinere voorbeelden voor de geest halen uit het afgelopen decennium waarbij ik dacht: "Dit ligt genuanceerder dan dat." Je zou kunnen zeggen dat ik vrij snel fan was.
Fan van haar werk, maar zeker ook fan van haar verschijning. Want ongezouten meningen komen en kwamen doorgaans van mannen op een zekere leeftijd; er zijn niet gek veel vrouwen die eloquent en onverschrokken meningen of standpunten delen die wel eens controversieel kunnen zijn. Of waarbij een deel van de goegemeente toch op zijn minst de wenkbrauwen optrekt. Zwagerman lijkt er nooit last van gehad te hebben en is altijd uitgesproken. Dat stond mij vanaf het begin af aan wel aan.
In 2010, ik werkte toen nog offshore, maakte ik met collega's een filmpje met een kerst- en nieuwjaarswens. Ik kroop -voor enkele seconden- in de huid van Bruce Springsteen voor de opnamen. De collega's maakten er een bijzonder project van en staken er veel werk en vrije tijd in. Het filmpje werd verspreid op DVD als kerstwens naar relaties, maar verscheen uiteraard ook op social media. Als enthousiast twitteraar die ik in die tijd was, deelde ik het gretig. Dat viel ook Zwagerman op, die er op een zeker moment in een persoonlijk bericht op reageerde. Ze was vooral geraakt door de sfeer die het filmpje uitstraalde. Een sfeer van collegialiteit en kameraderie. Ze legde uit dat ze de sfeer die er bij paste goed herkende, vooral uit haar jeugd toen ze opgroeide tussen kraanmachinisten, monteurs en truckers in het bedrijf van haar vader.
Het bedrijf is ook actief in de offshore industrie. Eén van haar broers had later een bijzondere rol bij de roemruchte berging van de Costa Concordia, het cruiseschip dat door kapitein Schettino op de rotsen bij Toscane werd gezet, kapseisde en gedeeltelijk zonk.
Na dat eerste contact via Twitter zijn we elkaar altijd blijven volgen, een IRL ontmoeting zat er echter tot gisteren nooit in. Voor de opname van haar podcast "Op z'n Bek" was wat live publiek uitgenodigd. Terwijl gerekend was op enkele tientallen, was er een opkomst van enkele honderden mensen. Bij aankomst in Loosdrecht liep ik direct Kees de Kort tegen het lijf (voormalig economiecommentator van BNR) die ik graag volg op social media voor een gezellig praatje. De hele avond was kneuterig gezellig, de helft van de mensen zat buiten op het terras omdat de zaal te klein was voor de enorme opkomst, maar buiten was het voor de pauze niet te verstaan. We hebben geïmproviseerd, door met de laptop op tafel de livestream volgen, wel met vijf seconden latency. Het lachen in de zaal konden we buiten horen aankomen. Na de pauze was een speaker op het terras gerelegd en konden we gemakkelijker meeluisteren. Zoals we gewend zijn was het een kritisch doch luchtig gesprek.
.gif)
Reacties