Ik plaats een -in mijn ogen- maatschappelijk relevante discussie in twee faceboekgroepen. "Je bent [plaatsnaam]er als..." Onze gemeente bestaat uit meerdere dorpen dus vandaar in verschillende groepen.
Ik poneerde wat stellingen over door de gemeente gefinancierde oplaadpalen met bijbehorend parkeerplek in woonwijken voor electromobilisten die op eigen terrein geen mogelijkheid hebben. Zo'n paal, á là, bij deze gemeente klotst het geld toch tegen de plinten. Maar een parkeerplek reserveren voor de buurthipster. Dat is pijnlijk in veel wijken, omdat het vaak al lastig genoeg is om een plekje nabij de woning te vinden.
Man, ik krijg gasten én bitches over me heen, één en al gezeik. Nauwelijks discussie op inhoud of met argumenten, maar vooral op de persoon en met emotie.
Veel mensen verweten me dat ze het gezeik vinden en helemaal niet wilden horen. Gewoon leuke foto's van de dorpen en zo. Bloemetjes. Liefs. Want je bent geen "Hoofddorper als" je een half miljoen euries voor de electrocoureur door de grote groene spin over de balk (fsc hout hè) laat smijten, maar je bent pas "Hoofddorper als" je bloemetjes post. En feeën. En liefde. En wazige teksten van televisiemediums. En zonsopkomsten. Want die redden je vrijheid.
Dus ik denk: de tering met je. Ik verwijder die posts. En plaats een plaatje. Van bloemetjes.
Binnen een paar uur een miljoenmiljard likes.
Dit land verdient geen democratie. Dit land heeft een keiharde dictator nodig, die niet eens weet dat vrijheid een bestaand woord is. Dit land is klaar voor Alexander Pechtold.
"We hebben een nieuwe Pim nodig," zei iemand.
Met een hersendode meerderheid die de grote groene spin keihard verdedigt?!
Die denken dat op batterijen rijden duurzaam is?! En dat we gemeenschapsgeld moeten strooien om die autolobby nog rijker te maken?
Daar krijg je geen Pim mee mensen. Dan is een Pechthold het hoogst haalbare!
Dat blijkt.
Reacties